Herdenking 4 Mei 2025 in Beverwijk

Op 4 mei stond Beverwijk stil bij de slachtoffers van oorlog en geweld. Op meerdere locaties in de stad kwamen jong en oud samen om te herdenken, te luisteren en te reflecteren. Herdenken ging dit jaar niet alleen over het verleden, maar ook over het gesprek in het heden – een dialoog tussen generaties, tussen stilte en stem, tussen herinnering en hoop.

Een gesprek tussen generaties – Grote Kerk

De herdenkingsactiviteiten begonnen al op zaterdag 3 mei, met een bijzondere bijeenkomst in de Grote Kerk. Daar spraken oudere Beverwijkers en anderen die de oorlog hebben meegemaakt of leven met de gevolgen ervan, over hun ervaringen. Het gesprek werd afgewisseld met indrukwekkende muziek van het Tata Steel Orkest en orgelspel van Hans Kelder.

Ook burgemeester Martijn Smit hield een toespraak. In de kerk was een expositie te zien van foto’s en video’s die de bevrijding van Beverwijk tijdens de Tweede Wereldoorlog in beeld brengen. Het werd een middag vol herinnering, muziek en verhalen die een brug sloegen tussen verleden en heden. De deuren van de kerk stonden open vanaf 14.00 uur en bezoekers konden vrij binnenlopen – een symbolisch gebaar dat vrijheid voor iedereen toegankelijk moet zijn.

Gedichten als ankerpunt tijdens 4 mei

Op 4 mei zelf vormden twee gedichten van jonge Beverwijkers het hart van de herdenking.

Het eerste gedicht, “Vergeten doen wij niet”, geschreven door Olivia van Bragt en voorgedragen door Coen Blom, bracht de stille leegte van oorlog voelbaar dichtbij:

De straten kenden hun stemmen,
hun voetstappen, hun lach.
Maar op die grijze ochtend
verdween alles in één dag.

Namen fluisterden in de wind,
geschreven op papier.
Maar papier verbrandt,
en stemmen zwijgen hier.

Een trein, een reis zonder terugkeer,
verlaten bagage, gebroken tijd.
Kinderen, moeders, vaders,
verloren in de eeuwigheid.

Toch fluistert de wind hun namen,
gebeiteld in steen en hart.
Want vergeten doen wij niet—
Wij dragen hen, altijd apart.

Met ingetogen kracht herinnerde het ons eraan dat namen en gezichten nooit verloren mogen gaan in de mist van de tijd.

Het tweede gedicht, “Licht in de Schaduw”, van Eli Tetteroo, voorgedragen door Baran Tadayon, bracht hoop en verbondenheid:

De stilte hangt, een zware sluier, Over de namen, gegraveerd in steen. Verhalen van leven, nu verloren, Een pijnlijke herinnering, een stille scene.

Maar in de stilte, een lichtje brandt, Een vlam van hoop, die nooit vervaagt. Een herinnering aan liefde, die overleeft, Aan dromen, die nooit zullen worden verwaarloosd.

We staan hier samen, jong en oud, Om te herdenken, te leren, te begrijpen. De kracht van haat, die zo veel heeft verwoest, De kracht van liefde, die ons kan bevrijden.

In de stilte, een belofte klinkt, Van vrede, van tolerantie, van eenheid. Een belofte, die we nooit zullen vergeten, Een belofte, die ons altijd zal leiden.

Zijn woorden benadrukten dat herinneren niet alleen een plicht is, maar ook een bron van kracht – om verder te bouwen aan een samenleving waarin liefde sterker is dan haat.