Gedichten

Deze gedichten, van leerlingen van het Kennemer College in Beverwijk, zijn door hen voorgedragen tijdens de herdenking

op 4 mei 2010 op begraafplaats Duinrust.

OORLOG EN VREDE

Kennemer College Poëzieprijs 2010

“Lees maar, er staat niet wat er staat.”
Schreef de beroemde dichter Martinus Nijhoff.

Je leest de woorden van een gedicht en je voelt dat er meer achter steekt. Gedichten zijn zo kort dat ze vanzelf uitnodigen om er van alles bij te verzinnen.

Bij een goed gedicht is er herkenning en verbazing tegelijk. Je wordt geraakt, ontroerd of je begint te lachen. Je gevoelens worden op een bijzondere manier onder woorden gebracht:

“Geheimen zijn om me heen gezet
ik lig te bibberen in bed.”

Dit jaar hebben we voor het eerst in de maand april voor alle leerlingen van de brugklas een gedichtenwedstrijd georganiseerd met als thema Oorlog en Vrede.

Tijdens de lessen Nederlands hebben de leerlingen gewerkt aan hun gedicht. Uit alle inzendingen hebben de docenten Nederlands vervolgens de drie beste gedichten geselecteerd. De drie beste inzendingen zijn gekozen door twee groepen derdeklas leerlingen, onder begeleiding van hun docenten Nederlands. De prijswinnaars van 2010 zijn:

Sanne Koblens uit B01 met haar gedicht “Rood”

Sigrid Theunis uit B03 met haar gedicht ”Is vrede dan een illusie?”

Sara schoenmaker uit B06 met haar gedicht  “Herinnering”

De Kennemer College Poëzieprijs zal voortaan ieder schooljaar worden uitgereikt. De leerlingen die de prijs winnen wordt gevraagd om hun gedicht voor te dragen bij de 4 mei herdenking van de gemeente Beverwijk op begraafplaats “Duinrust”. Dat was dit jaar voor het eerst en het was een indrukwekkende bijeenkomst. De leerlingen die hun gedicht voordroegen kregen veel waardering van de aanwezigen. Ik zag een vrouw tot tranen toe geroerd terwijl een van de gedichten werd voorgelezen. De gemeente Beverwijk heeft ons alweer verzocht volgend jaar tijdens de herdenking van 4 mei weer een aantal leerlingen hun gedicht te laten voordragen.

Wat mij vooral is bijgebleven van de 4 mei herdenking is dat de geschiedenis van de oorlog is verweven met de locatie van onze school. De school is gevestigd aan de Büllerlaan en bij de stille tocht stonden we stil bij het oorlogsgraf van Laurens Johannes Büller. Hij werkte als chirurg in het ziekenhuis en kreeg een zwaargewonde NSB’er op zijn operatietafel. Deze man overleed aan zijn verwondingen en de Duitsers gaven de heer Büller de schuld. Hij werd in zijn deuropening door de Duitse bezetter gefusilleerd als represaillemaatregel en veel later is de Büllerlaan naar hem vernoemd.

Ellen Schröder

De prijswinnende gedichten zijn:

Is vrede dan een illusie?

Vrede is een lichtpuntje
Een lichtje als een kaars
Vrede begint klein
En het is best wel schaars

Oorlog is wreed
Vol verdriet en pijn
Overal in de wereld
Oorlog zo groot en jij zo klein

Echte vrede zie je niet veel
Mensen maken ruzie
Doen gemeen tegen elkaar
Is vrede dan een illusie?

Ik zie zusjes die elkaar slaan
Vrienden die kwaad naar elkaar schreeuwen
Ouders die uit elkaar gaan
Is de vrede dan uit vroegere eeuwen?

Ruzie met als gevolg oorlog
Mensen met verdriet
Wanhoop en pijn
Dat willen we toch allemaal niet?

Vrede begint wel klein
Maar ooit zal het de grootste zijn

Sigrid Theunis B03

Mijn oorlog

Rood
De kleur van mamma haar hoofddoek,
De kleur van wreedheid en bloed,
De kleur van oorlog en liefde,
De kleur die ervoor heeft gezorgd dat ik zonder mijn vader verder moet.

Het huis van de buren is leeg,
De kinderen zijn meegenomen,
En hun onschuldige ouders,
Die zijn zonder enige reden omgekomen.

Ze zijn ook bij ons geweest,
Mijn vader hebben ze gemarteld en vermoord,
Mijn broer had alles gezien,
Maar hem heb ik nooit meer gehoord.

Rood
De kleur van de woede in mijn hart,
De kleur van het bloed uit mamma haar hoofd,
De kleur van de lucht en de duivel,
De kleur die ervoor heeft gezorgd dat ik alleen verder moet.

Sanne Koblens B01

Herinnering

Diep kijk ik in je ogen
en zie pijn en verdriet.
Je probeert het te vertellen
maar niemand die het ziet.

Telkens weer die nare herinnering
aan de oorlog en geweld.
Je zou er graag over willen praten
maar niemand die komt aangesneld.

Het liefste zou je vrede willen
gewoon een tijdje geen gevaar.
Even een schouder om op te huilen
maar je leven is zo zwaar.

Als het kon zou je vluchten
ergens naar waar je alles kunt vergeten.
Doorkunnen gaan met je leven
totdat al het verdriet is versleten.

Sara Schoenmaker B06